farklı oluşumuzun güzellik algıları
Dokunduğu an bir objenin etkisinde kalabilmek. Bugün ki inceleyeceğimiz konu hassas ölüm dokunuşu olacak. Bu bir ders niteliğinde değil, aksine gayet benden bir parça. Okumayı seven canım ruhlar ritmimizin aynı atması dileği ile klasik alışa gelmiş bir başlık atmak isterdim lakin klasik yada alışa gelmiş şeyler adı verdiğimiz her duruş,bir kimlik parçamızdır. Bize anlam katan derinlikler hiç bir hakla 'klişe' olamaz. Benim inandığım düşünce bundan ibaret. Bunun bizim algılama sistemimizle alakası ne diyecek olursanız naçizane bir açıklamada bulunmak isterim a kişisini ele alırsak onun yaşayıp büyüdüğü toplum,eğitim,hayatı benimseme şekli bir diğer b kişisi ile asla aynı olamaz. Bu sebeple sırf birbirini tanıyan insanların bu hareketin çok sıradan denmesi hiç mantıklı değil ki 'tanımak' kendinden zor bir fiildir.
Birbirini tanımak gerçekten o kadar kolay mı? bu başka bir yazı konusu. Bazen insanlar kendilerini yalnız yada daha sıradan hissedebilir. Hangimiz yüzde yüz enerji ile çalışıyoruz? günümüzün bazen harika geçmesi harika anılara sebep olsa da bu oran toplumumuz için çok düşük bir orandır.
İnsanlar insanlara karşı acımasız ve ön yargılı olmaya devam ettiği sürece, birbirlerini klişe diye yargılama süreci devam edecektir. Birbirimize gülümseyip hayatımıza devam edememe, yahut kendi işlerimizle meşgul olma yetimizi hangi ara kaybettik? kayıtsız kalalım demiyorum. Kötü bir olay olduğunda toplaşmak, bir harekete dahil olmak insanlığın halen yaşadığını hatırlatan çok gelişi güzel bir olay zinciri. Bahsetmek istediğim; insanları aynı sepete koymadan, birbirlerinin farklılıklarına saygı göstermeden hareket edilmesi. Her birey bir tuval boyası gibidir. Tek bir fırça izi ve benzersiz. Beyaz renkten yola çıkıp tonlarına ulaşma aşkı! ışığın güneşle buluşması! İlk tuvale düşen izler.. eşsiz. eşsiz değere sahibiz. Var olduk, olacağız. Aynı değiliz farklılıklarımız ile güzeliz. Herkesi aynı kefeye koymadan önce durup bir düşünmeli öyle hareket etmeliyiz. Her hareketimizin sebebi klişe olmaktan değil, toplumun adlandırdığı algılama sisteminden aynılık göstermektedir. İnsanlığımızın aynı olmasından değil. Saygılı olmayı sevmeli ve öğrenmeliyiz.
Birbirini tanımak gerçekten o kadar kolay mı? bu başka bir yazı konusu. Bazen insanlar kendilerini yalnız yada daha sıradan hissedebilir. Hangimiz yüzde yüz enerji ile çalışıyoruz? günümüzün bazen harika geçmesi harika anılara sebep olsa da bu oran toplumumuz için çok düşük bir orandır.
İnsanlar insanlara karşı acımasız ve ön yargılı olmaya devam ettiği sürece, birbirlerini klişe diye yargılama süreci devam edecektir. Birbirimize gülümseyip hayatımıza devam edememe, yahut kendi işlerimizle meşgul olma yetimizi hangi ara kaybettik? kayıtsız kalalım demiyorum. Kötü bir olay olduğunda toplaşmak, bir harekete dahil olmak insanlığın halen yaşadığını hatırlatan çok gelişi güzel bir olay zinciri. Bahsetmek istediğim; insanları aynı sepete koymadan, birbirlerinin farklılıklarına saygı göstermeden hareket edilmesi. Her birey bir tuval boyası gibidir. Tek bir fırça izi ve benzersiz. Beyaz renkten yola çıkıp tonlarına ulaşma aşkı! ışığın güneşle buluşması! İlk tuvale düşen izler.. eşsiz. eşsiz değere sahibiz. Var olduk, olacağız. Aynı değiliz farklılıklarımız ile güzeliz. Herkesi aynı kefeye koymadan önce durup bir düşünmeli öyle hareket etmeliyiz. Her hareketimizin sebebi klişe olmaktan değil, toplumun adlandırdığı algılama sisteminden aynılık göstermektedir. İnsanlığımızın aynı olmasından değil. Saygılı olmayı sevmeli ve öğrenmeliyiz.
Yorumlar
Yorum Gönder